Στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς, σε εκείνον που θα έκρινε την τύχη της ομάδας για την επόμενη χρονιά, σε εκείνον που θα καθόριζε αν η προσπάθεια όλη της σεζόν που έφευγε θα ανταμείβονταν με μια άνοδο ή με μια συμβατική παραμονή στην ίδια κατηγορία. Σε έναν ακομά τέτοιο αγώνα βρέθηκε η ομάδα μας για να παλέψει για τις όποιες πιθανότητες της αναλογούσαν.
Η μικρή εξέδρα του γηπέδου των Βριλησσίων όντας κατάμεστη από φίλους και των δύο ομάδων, έκανε ακόμα πιο εορταστική την ατμόσφαιρο. Με την ομάδα μας να μπαίνει δυνατά θέλοντας να αιφνιδιάσει τον αντίπαλό της, καταφέραμε στα πρώτα πέντε λεπτά να δημιουργήσουμε δύο μεγάλες ευκαιρίες με Ηλιόπουλο και Αθανασάκη, όπου στη μία εξ’ αυτών, είχαμε έντονα παράπονα για ένα χέρι-πέναλτυ που φαινόταν με “γυμνό μάτι” αλλά δεν δόθηκε ποτέ από τον διαιτητή Κατοίκο.
Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη, και η γηπεδούχος ομάδα πήρε μέτρα στο γήπεδο, ενώ η δική μας έβλεπε -τον ήδη τραυματισμένο- Γιαταγανάκη να γίνεται αναγκαστική αλλαγή. Στα πρώτα λεπτά του δευτέρου μέρους άλλη μια σημαντική ευκαιρία του Αθανασάκη σε τετ α τετ, σταμάτησε πάνω στον αντίπαλο τερματοφύλακα.
Λίγα λεπτά μετά, ένα σκληρό μαρκάρισμα από αντίπαλο επιθετικό πάνω στον Καπελάκη, τιμωρήθηκε απλά με φάουλ και ενώ ο ίδιος ποδοσφαιριστής είχε ήδη δει μια κίτρινη κάρτα. Σε μια αντεπίθεση τους, οι γηπεδούχοι βρήκαν γκολ με κοντινό σουτ, στο 67ό λεπτό, και μέχρι το τέλος του αγώνα είχαν άλλες δύο καλές στιγμές για δεύτερο γκολ.
Από τη δική μας τη μεριά, έκτοτε δεν καταφέραμε να απειλήσουμε ουσιαστικά και το σκορ περιορίστηκε στο 1-0, στερόντας μας για ακόμα μια χρονιά την άνοδο.
Φέτος -ίσως- φτάσαμε πιο κοντά από ποτέ, καθώς βρισκόμασταν στην πρώτη θέση του ομίλου για αρκετές αγωνιστικές και μάλιστα βρεθήκαμε ξανά εκεί την 28ή, λίγο πριν το ντέρμπι με το Χαραυγιακό. Κάπου προς το τέλος της διαδρομής λυγίσαμε, και το γεγονός ότι τελευταία φορά που σκοράραμε σε εκτός έδρας αγώνα ήταν στα Βριλήσσια, στην ήττα μας με 3-2 (09/03/2024) για την 21η αγωνιστική, από μόνο του λέει πολλά.
Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται εκείνη η ήττα ήταν η πρώτη (εκτός έδρας) για φέτος, και μέχρι τότε μετρούσαμε οκτώ νίκες και δύο ισοπαλίες. Έκτοτε, μετρήσαμε 4 ήττες και μια ισοπαλία με παθητικό 0-5 στους εκτός έδρας αγώνες μας (Λυκόβρυση, Πανιώνιος Καισαριανής, Άρης Χολαργού, Χαραυγιακός). Με ένα και μοναδικό γκολ σε έναν από τους τελευταίους δύο αγώνες η ιστορία θα είχα γραφτεί πολύ διαφορετικά, αλλά με υποθέσεις και θεωρίες δεν μπορείς να πορευτείς.
Αν ένα από τα τρια δοκάρια που σημαδέψαμε σε Λυκόβρυση, Καισαριανή και Χολαργό έβρισκε στόχο, όλα θα ήταν αλλιώς.
Η μεγάλη προσπάθεια των ποδοσφαιριστών μας καθ’ όλη τη χρονια, δεν πήρε αυτό που της άξιζε. Πολλά παιδιά τους τελευταίους μήνες έσφιγγαν τα δόντια για να αγωνιστούν, καθότι κουβαλούσαν τραυματισμούς που δεν τους άφηναν να υλοποιήσουν ότι είχαν στο μυαλό τους.
Η αγωνία της διοίκησης στο φινάλε μετατράπηκε σε πίκρα και είναι απολύτως λογικά όταν έχεις φτάσει τόσο κοντά στο στόχο σου. Η διαιτησία του αγώνα στα Βριλήσσια έπαιξε το ρόλο της, αλλά συνολικά αν στερηθήκαμε φέτος την άνοδο, πρώτα απ’ όλα η ευθύνη είναι δική μας, για όλα τα παραπάνω που αναφέραμε και υπάρχει ένα σημαντικό μερίδιο τύχης όσον αφορά τα δοκάρια στα οποία σταματούσαν οι προσπάθειες των ποδοσφαιριστών μας.
Τίποτα δεν τελειώνει εδώ, και η επόμενη ημέρα έχει ήδη ξεκινήσει. Και η νέα χρονιά πρέπει να μας βρει πάλι στα ίδια επίπεδα με την σεζόν που αφήσαμε πίσω μας.